Пуштате ли солзи на филмови/серии

Темава ме наведе да ја отворам постот на Боби, но и покрај тоа мислам дека ова е честа појава, констатно луге си коментираат како краевите на тажните филмови или епизоди од серии ги наведуваат на плачење, за мене тоа е нормална појава, а и ако тажен и трагичен филм не те натера да заплачеш или во најмал случај да се наежиш тоа и не е некој успех за продуцентите

се разбира постојат и по силни карактери на гледачи кој иако тоа ги натерало да пуштат солза, тие се воздржуваат за да останат вистински мажи иако мислам дека плачењето нема врска со јачината на карактерот на човекот, затоа што ако имаш емоции во себе и душа, ништо нема да те спречи да се исплачеш, било тоа во себе или надворешно

кога се работи лично за мене, јас првпат пуштив солза на крајот на една епизода од Очајни Домаќинки, онаа со торнадото, одтогаш си реков, овие луге мора да се посебни, затоа што пред тоа стварно немав плачено може од 5-6 одделение

после големо и обилно плачење дојде со смртта на Тоше, и така ја од силен човек си станав некојси плачко

Чудно но вистинито,јас плачам за сосема неважни работи.Искрено,не плачев ниту за смртта на Тоше,ниту кога почина еден од моите најдобри пријатели,но затоа редовно плачам кога ќе добијам послаба оцена,кога ќе ми падне конекцијата на интернетот или кога каснат порачките по електронска пошта.
Со солзите немам никаков проблем,можам да се расплачам во секој момент без некаква причина или срам,а што се однесува до филмовите,одамна не сум се соживеал.Последен пат плачев на последната епизода од цртаната серија Дигимон.

Најмногу сум плачела на последната епизода на БОГАТИ И СЛАВНИ, кога на крајот одеше текст кој кажуваше што се случило понатака во животот со ликовите. Тоа беше навистина тешко за мне во тоа време затоа што таа серија е една од моите најомилени и најдраги. Понатака имам плачено на некои мексикански серии (Марисол, Невина, Маќеа, Росалинда), а последна серија на која сум плачела беше Hombres de honor.

И јас слично како Pitt,кога сум навистина за нешто тажен не плачам,тогаш едноставно не ми идат солзи...а за некоја глупост да ми текне одма заплакувам без срам
Инаку ми се има случено да се расплачам поради некоја теленовела,а посебно кога бев помал

Голем плачко сум кога се работи за филмови и серии (слабост ми се послдените епизоди), што е чудно, бидејки ретко пуштам солза на реални работи. Последно на што се откорнав од плачење беше филмот Marley & me , секогаш на Armagedon, а од серии ехехе (посебно оние со кој сум се приврзал и ми биле предраги). Последните сцени на Rebeldeway, ,Mulheres Apaixonadas, Road to Avonlea ( ).

На Млади Бунтовници и тоа како плачев, и уште кога ја гледам таа последна сцена на Јутјуб се натажувам најмногу, на друга серија не памтам дека сум плачел.

А за филмови како што кажав синоќа Армагедон доста ме трогна

ја не да сам плакао, него сам био у депресији због овога и то по пар дана:



хехе, а према овим новим теленовелама сам задњих пар година тотално равнодушан

Фиорела Серија која ќе ја паметам цел живот.

За Скриени страсти само се наежив, не пуштив солза иако ми беше прежал. А Научи ме да сакам не ја гледав комплетно, но беше нешто маестрално...

Мислам дека за Млади Бунтовници немаше човек кој не плачеше, посебно на крајот на првата сезона, исто така ГООЛЕМО плачење имав на последната епизода на Дигимон, уште ми е тешко кога ке се сетам на таа сцена, разделувањето на дигимоните од децата

Краојот на Росалинда и Млади Бунтовници

Што ви беше толку тажно во крајот на Росалинда? јас колку што се сеќавам заврши во црква каде што се венчаа Фернандо Хосе и Росалинда

Па...моментото кога Росалинда се венча со онј стариот и доаѓа Фернандо..итн..тој момент и плачев на Титаник-не можев да се соземам неколку дена

Многу тешко се расплакувам. Повеќе задржувам се за себе и не изразувам чувства многу. Од филмови плачам на Малата принцеза како што имам напишано во друга тема, потоа на еден филм со мајмунче што е тоа се вика Доџер, а за филмот не знам како се вика, некогаш на Титаник и на некои други можи ама во моментов не знам. За сериски филмови не се сеќавам дали сум плачела, а најмногу имам плачено на некои епизоди од емисијата Се за љубов

Aaaa... Доџер Ми текнува, одличен филм, и јас плачев на тој филм, нели кога ќе и го земат мајмунчето на девојчето
Инаку, да, Млади Бунтовници - мора на тоа да се заплаче, на последната епизода кога сфаќаш дека се е готово и дека нема повеќе ни нови доживувања со Бунтовниците особено кога сфаќаш за тежината на разделбата на пријателите од средношколските клупи.
Siempre contigo, сликањето на сите ликови во Lazos de amor на свадбата во последната епизода
А и на Невина плачев, таа серија многу ја засакав на времето

До сеа на филмови ми се нема случено да заплачам.Има тажни филмови да,али го глеам тоа како глума а не како реален настан и не ми доагаат солзи и секогаш сум рамнодушна на тоа
Во серии само на Млади Бунтовници плачев и тоа мн плачев(ми се смееа после татко ми и баба ми)не дека беше трогателно нели туку дека е крај више дека нема повеке да се дружиме со нив итн...
Додуша сеа ми текна еден филм „Подарокот на Николас" се викаше и со мајка ми го глеав(мала бев) и она плачеше(она на се плаче) и мене така малку солзи ми потекоа инаку на друг не
И општо не сум некоја голема плачка за било што...не сум емотивец и не покажувам емоции а и срам ми е љавно да плачам или мн да се радувам за нешто,сакам емотивно стабилна да сум

Јас не кријам емоции, сум плачел јавно пред цел стадион дента кога го закопаа Тоше и кога имаше фудбалски натпревар, а за смеење да не зборам, јас кога се смеам на километар се слуша

За смеење исто али такво ми е смеењето али не сум еуфорична личност да покажувам на секаде емоции

Исто и мене, премногу гласно се смеам, во средно цело време бев бркан од часови заради тоа смеење, им се смеев пред се на облеката, пустите тие во Кочо си имаат по три комплета и ги менуваат секој ден а за опоменување да не зборам, во забелешка јас секогаш запишан со најголемите багабонти а ни сега на факс не сум нешто подобар, колку пати ме преместија во редицата каде што нема никој, затоа што со кој да седнам паѓа големо смеење, ме вика заразен таа професорката

bitch

Само тука ти е спасот
Тука ако се смееш и професорот со тебе се смее па и он се заебава заедно не ко кај нас одма од час те бркат у забелешки глупости ко чоек да си убил
Тука е флексибилно на часови,интересно е,у смеа поминуваат часпвите а пак знаеш се и внимаваш

Епа така е и на факс, опуштено, не се ни обидуваат да ме избркаат од час, но сепак не мислам дека имам право да им се смеам за тоа како се облечени и како изгледаат, туку не можам да го контролирам јас тоа

А тука па да дојдеш...среќа униформи носиме па не можам да се смеам за тоа али еден петок во месецот иаме кежуал деј и се облекуваме као сакаме и пази завчера(таков ден ни беше) една облекла шорцеви адидас онакви никакви ко од пазарче купени и маица бетер никаква и ај не се смеј...мислам ова канаѓаниве се...неам зборови
Има некој да ти е мерак да ги гледаш како убаво облечени други не се ни да ги плукнеш
Гнаси светски со Американцине

Голема плачка сум кога се работи за некоја тажна сцена од некоја серија или филм, најмногу имам плачено за филмот Титаник и се уште не го имам гледано крајот не можам да го догледам и исто така кога дознав дека погинал Тоше дури и погребот не го гледав не можев да издржам со месеци плачев кога ќе слушнев некоја негова песна.

Не го догледа крајот на Титаник затоа што не можеш? премногу ти е емотивен? кај мене таков е случајот со оној фамозниот Исус, тој најнов што беше, не можам да го изгледам и не можам!

Тоа е оној филм на Мел Гибсон, него ич не го ни гледам, ми кажуваа дека бил премногу тажен, братми го гледа а јас излегов за да не сум дома зошто од радозналост ќе ѕирнам.

Уф да!
Понекогаш кога ќе има сцена и они да плачат и на мене ми идат солзи иако ми се повеќе смешни